Ddadi eten en drinken

Voor Hanan Alhaddadi was het dan eindelijk zover: haar café-restaurant Ddadi opende op 12 februari haar deuren in het markante paviljoen in Zijdebalen, het kersverse buurtje achter Oudenoord. Eerst in het klein, om met name de omwonenden als eerste welkom te heten. Dat paste helemaal bij haar wens, om vooral een huiskamerfunctie voor de buurt te vervullen. ‘We hadden er maandenlang aan gewerkt,’ vertelt ze aan één van de vrije tafeltjes. ‘Het paviljoen werd casco opgeleverd en we toverden het om in een mediterrane sfeer, met een kaart die de gasten een vakantiegevoel in eigen buurt moest geven. En toen, vier weken na dit feestelijke moment, was het nota bene een klant die me op haar sloffen kwam vertellen dat ze net had gehoord dat de horeca over een half uur, klokslag 18 uur, de deuren moest sluiten.’

Buitenkansje
Afkomstig uit een familie van ondernemers emigreerde Hanan op haar dertiende uit Marokko naar dit stukje Utrecht. Ze groeide in deze buurt op en is nog steeds verbaasd dat ze vorig jaar dit paviljoen heeft kunnen bemachtigen. ‘Vaak is een pand al weg voordat je hoort dat het leeg komt. Dit was echt een buitenkansje. Een kans om onafhankelijk te zijn en om te kunnen doen wat ik leuk vind. En dat op drie minuten van mijn huis. Dezelfde postcode,’ zegt ze lachend. ‘Ik voel me hier thuis en datzelfde gevoel wil ik ook mijn gasten geven. Zo ben ik opgegroeid, in een sfeer waarin iedereen welkom is. Met gezelligheid, maar ook met lekker eten en heel toegankelijk. Zo wil ik er hier niet alleen zijn voor de hardwerkende tweeverdieners van Zijdebalen, maar ook voor mensen uit de buurt die minder te besteden hebben. Voor mensen die geen tijd hebben om zelf eten te maken, maar ook voor mensen die juist iedere dag voor zichzelf koken en zich een keer willen laten verwennen.’

Een groot verlies
En toen moest ze dus plotseling sluiten. ‘Het kwam als een donderslag bij heldere hemel,’ vertelt Hanan, die ook nu nog emotioneel wordt als ze er over praat. ‘Ik had er echt keihard voor gewerkt en opeens viel alles stil. Het voelde als een groot verlies, een gevoel zoals ik dat ook had op de dag dat ik mijn vader heb verloren.’ De volgende ochtend werd Hanan wakker in een nieuwe werkelijkheid. ‘Er was alleen maar onzekerheid en onduidelijkheid. De pandeigenaar liet me gelukkig al snel weten dat hij me de ruimte gaf om te overleven. Maar hoe nu verder? Ik weet nog dat ik in de nacht van maandag op dinsdag om half twee een pizzeria belde met de vraag of ze nog steeds bezorgen, ook dat was toen nog niet duidelijk. ‘Ja hoor mevrouw, we zetten het gewoon voor de deur, u kunt alleen met pin betalen en dan gaan we weer weg’. Dat kan ik ook, bedacht ik me. De volgende ochtend zocht ik contact met thuisbezorgd.nl, maar die hadden het toen natuurlijk enorm druk. Even later klopte er hier een vrouw op het raam die vroeg of ze een kop koffie bij me kon bestellen. Dat mocht niet meer, dus bood ik haar gratis koffie aan. ‘Maar ik kan gewoon pinnen hoor,’ zei ze nog. Toen viel bij mij het kwartje en een dag later begon ik met coffee-to-go. Ik kalkte het op de ramen en borden en nog wat later ben ik ook verse taartjes gaan bakken.’

Lopend vuurtje
‘Dit paviljoen ligt aan een pleintje, te midden van hoge appartementengebouwen. Mensen werkten opeens massaal thuis. Het voelde alsof we met z’n allen in gevangenschap zaten en je alleen af en toe naar buiten mocht om een luchtje te scheppen. En dat was nou precies waar wij op insprongen. Omwonenden hebben hier eigen appgroepen en het verhaal ging als een lopend vuurtje: je kan beneden verse koffie krijgen! De buurt leerde ons kennen en wij leerden de buurt kennen. Ik kreeg heel veel berichtjes van omwonenden die vroegen hoe ze ons zouden kunnen steunen, die anderen opriepen om bij ons een kopje koffie te komen halen. Ik krijg er ook nu nog kippenvel van. We kregen dankzij de crisis opeens de functie die we zo graag wilden vervullen: een aanvulling zijn voor de buurt. En na de koffie en taartjes volgden ook afhaalmaaltijden. Het werd een groot succes.’

Anderhalve meter
‘Op 1 juni mochten we weer voorzichtig open. We hebben de inrichting aangepast op anderhalve meter, het terras kon weer open en de succesvolle to-go is gebleven. Die was er zonder de coronacrisis niet geweest. Mensen werken nog steeds veel thuis. Maar naast omwonenden zie je ook steeds meer passanten. De looproute door Zijdebalen naar de binnenstad is veel aantrekkelijker dan over de drukke Oudenoord. Dan komen mensen hier onderweg even wat drinken of lunchen.’

De schrik is er af
‘De nieuwe maatregelen werken bij ons goed. Je hoort wel eens dat ondernemers constant aan het handhaven zijn, dat is hier niet nodig. Doordat we de ruimtes opnieuw hebben ingericht en we de regels duidelijk hebben opgehangen, werkt het bijna vanzelf. Onze gasten zijn heel bewust van wat er gaande is en passen zich aan. Ik maak wel eens een fietsrondje door de wijk en dan zie ik dat veel andere horeca het moeilijk heeft, zeker de grote zaken. Voor ons als beginners heeft het gelukkig goed uitgepakt, we hebben er zelfs onze bekendheid aan te danken. De schrik is er nu af en mocht er een tweede coronagolf komen, dan weet ik dat we het aankunnen.’